Indukcyjność cewki jednowarstwowej — nomogram lub wzór, czyli gimby (raczej) nie znayo, nie wiedzo, nie rozumio i nie pojmujo

Nomogramy i suwaki logarytmiczne czy tabele naświetlań czasy swojej świetności mają już niestety za sobą. A kiedyś przy ich pomocy szybko, wygodnie, bez prądu i Internetu konstruowano cewki, filtry pośredniej częstotliwości, nawijano transformatory, budowano mosty, ściany, wylewano fundamenty, mieszano zaprawy czy farby, fotografowano, konstruowano/montowano reaktory atomowe, a nawet projektowano/tankowano/nakierowywano rakiety kosmiczne (że o balistycznym celowaniu armatami, haubicami czy moździerzami lub naliczaniu comiesięcznych/cotygodniowych wypłat nie wspomnę).

Oto przydatny nomogram ułatwiający obliczanie indukcyjności cewki jednowarstwowej. Należy go wydrukować lub (w ostateczności) bardzo dokładnie przerysować na papier milimetrowy (wzgl. "od biedy" na papier w kratkę).

zapasowy mirrorek
(z możliwością bardzo znacznego powiększenia)
znajduje się tutu

 

 

zapasowy mirrorek tutu

 opracowanie nomogramu: Kazimierz Lewiński w "Nomogramy i tablice radiotechniczne" (1962)
 lekkie "podczyszczenie" skanu: Marcin Perliński (2017)

Sposób obliczania/ustalania indukcyjności cewki został przedstawiony w instrukcji (druga grafika).

Przykładowo cewka 100-zwojowa o średnicy wewnętrznej 1.5 cm oraz długości uzwojenia 3 cm będzie miała indukcyjność 60 µH.

UWAGA!!! POWYŻSZY NOMOGRAM JEST ZGODNY Z TYPOWYMI PODSTAWOWYMI KLASYCZNYMI ZAKRESAMI RADIOFONICZNYMI AM (= FALE DŁUGIE, ŚREDNIE, W WIĘKSZOŚCI KRÓTKIE). Czyli krańcowego/górnego segmentu fal krótkich (np. 27 ... 30 MHz), a tym bardziej pasm jeszcze krótszych falowo (np. UKF), akurat tym czymś nie "obskoczymy".

Dla osób nie przepadających za nomogramami, a preferującymi stare dobre sprawdzone metody szkolne, umieszczam klasyczny uniwersalny wzór wraz ze stosownymi objaśnieniami.

zapasowy mirrorek tutu

 

(Marcin Perliński)